Goedemorgen 'Meneer, ik kan het niet vinden. U heeft zoveel staan dat ik er waarschijnlijk gewoon overheen ...

Prikbord

‘Rummelplatz’, Werner Bräunig (Lebowski)

Edith Vroon (Linnaeus Boekhandel Amsterdam) | 23 januari 2015

Mensen die mij vaker meemaken zullen wellicht denken: daar heb je haar weer met d’r Rummelplatz. Maar sommige boeken hebben zo’n slagschaduw dat ze alle andere boeken in duisternis hullen, dus ik kan niet anders. Rummelplatz is geen herontdekking, het is een rehabilitatie van een nooit gepubliceerd meesterwerk. In 1965 – het boek was bijna af – werd het verboden, pas in 2007 dook het manuscript op en dankzij Uitgeverij Lebowski en de onvolprezen vertaalster Josephine Rijnaarts is het nu ook in het Nederlands te lezen. Denk Oorlog en vrede, maar dan in een Russische uraniummijn in een fictief DDR-dorp. Bräunig was een meesterlijk observator, hij getuigt van groot psychologisch inzicht en oog voor detail. Rummelplatz heeft alles: partijpolitiek, het zware mijnwerkersbestaan, de arbeidersopstand van 1953, vechtpartijen, drinkgelagen, maar ook diepe vriendschappen en kwetsbare liefdes. Bräunig heeft het nooit afgemaakt, hij stierf op 42-jarige leeftijd, berooid, gedesillusioneerd en alleen. Rummelplatz is een boek om niet meer los te laten.

Log snel in of word abonnee van Boekblad

Dit artikel bevat nog minimaal 0 woorden

Inloggen
Verder lezen?

Nog geen abonnement op Boekblad?

Profiteer van onze voordelige abonnementen.

Nu abonnee worden

0 reacties

De burcht, Cynan Jones (Koppernik)

De burcht, Cynan Jones (Koppernik)

28 januari 2016

Kleine uitgeverijen die met liefde en aandacht weinig titels uitgeven en dan alleen die titels die ze zelf mooi vinden. Ze zijn er, ze waren er al, ze zijn er altijd geweest. Koppernik is zo'n uitgeverij, die in de luwte gestaag bouwt aan een prachtig fonds. Onlangs verscheen De burcht van Cynan Jones bij Koppernik. Jones beschrijft een paar dagen uit het leven van een boer in Wales. De man gaat op in zijn werk en het landschap, maar niet alleen uit liefde voor die twee dingen. Zijn tegenstrever is 'de grote man' die zij schaduw over het Welshe landschap werpt en een op zijn zachtst gezegd minder respectvolle verhouding met de natuur heeft. Jones schrijft met de handrem op, zo lijkt het, alsof hij zich niet te veel wil laten meeslepen door het overweldigende natuurschoon van Wales, maar juist die ingetogenheid levert intens proza op. Een boekje om je lievelingsklanten zonder al te veel woorden in de handen te drukken.

- edith vroon (linnaeus boekhandel amsterdam)

Stad in brand, Garth Risk Hallberg (Atlas Contact)

26 januari 2016

Een vacature dat na 6 jaar 400.000 handgeschreven woorden telde. Een debuut waar een Amerikaanse uitgeverij 2 miljoen dollar voor betaalde. 1.000 pagina's in 7 maanden vertalen. Er hier iets over zeggen in 170 woorden. Het is allemaal idiotie. Maar: geweldige idiotie. Omdat het ondoenlijk is in zo weinig woorden iets zinnigs te zeggen over een boek dat wekenlang mijn gedachten stuurde en beheerste, beperk ik me tot een paar feiten en een tip. Vindt u het boek te dik? Het is dik. Het is 1.056 pagina's, weegt 1,4 kilo, is 6 centimeter dik en telt 381.095 woorden. Of het té dik is, weet u alleen na lezing. Ziet u ertegenop om eraan te beginnen? Lees de eerste 200-300 pagina's en leg het weg. Wacht een week. Gebeurt er niks, laat het dan. Echter: denkt u aan Charlie? Wilt u weten of Sam het redt? Gaat u William en Mercer missen? Pak het boek weer op en ga een paar weken underground in de krochten van New York. Muziek, liefde, drugs en het beste gezelschap aan personages.

- edith vroon (linnaeus boekhandel amsterdam)

Hier wonen ook mensen, Rob van Essen (Atlas Contact)

Hier wonen ook mensen, Rob van Essen (Atlas Contact)

16 april 2015

Op de eerste dag van de vierde Week van het Korte Verhaal won Rob van Essen de J.M.A. Biesheuvelprijs met zijn verhalenbundel Hier wonen ook mensen. Ik vind deze bundel zo goed, dat ik er eindeloos over zou kunnen doorpraten. Ik krijg de neiging elk verhaal omstandig aan te prijzen, maar er zijn vijftien verhalen... Als ik één overkoepelend thema zou moeten noemen, zou het melancholie zijn. Van Essen slaagt erin met zijn ietwat sobere stijl en een bepaalde mate van afstandelijkheid een melancholie op te roepen die je lang bijblijft. Of het nu gaat om een meisje dat op een dag niet thuiskomt uit haar werk of om oom Evert die vertelt dat hij vroeger de straatverlichting controleerde. Of nee, het verhaal van dat stel dat ’s nachts naar het huis van haar ouders rijdt omdat ze de hele avond de telefoon niet hebben opgenomen. Ach, daar ga ik al. Het kort houden, het is een kunst. En die beheerst Van Essen tot in de puntjes.

- edith vroon (linnaeus boekhandel amsterdam)

‘Rummelplatz’, Werner Bräunig (Lebowski)

‘Rummelplatz’, Werner Bräunig (Lebowski)

23 januari 2015

Mensen die mij vaker meemaken zullen wellicht denken: daar heb je haar weer met d’r Rummelplatz. Maar sommige boeken hebben zo’n slagschaduw dat ze alle andere boeken in duisternis hullen, dus ik kan niet anders. Rummelplatz is geen herontdekking, het is een rehabilitatie van een nooit gepubliceerd meesterwerk. In 1965 – het boek was bijna af – werd het verboden, pas in 2007 dook het manuscript op en dankzij Uitgeverij Lebowski en de onvolprezen vertaalster Josephine Rijnaarts is het nu ook in het Nederlands te lezen. Denk Oorlog en vrede, maar dan in een Russische uraniummijn in een fictief DDR-dorp. Bräunig was een meesterlijk observator, hij getuigt van groot psychologisch inzicht en oog voor detail. Rummelplatz heeft alles: partijpolitiek, het zware mijnwerkersbestaan, de arbeidersopstand van 1953, vechtpartijen, drinkgelagen, maar ook diepe vriendschappen en kwetsbare liefdes. Bräunig heeft het nooit afgemaakt, hij stierf op 42-jarige leeftijd, berooid, gedesillusioneerd en alleen. Rummelplatz is een boek om niet meer los te laten.

- edith vroon (linnaeus boekhandel amsterdam)

Handleiding voor poetsvrouwen, Lucia Berlin (Lebowski)

Handleiding voor poetsvrouwen, Lucia Berlin (Lebowski)

26 mei 2014

Na de Week van het Korte Verhaal en het jurywerk voor de J.M.A. Biesheuvelprijs nam ik mij voor alleen nog maar heel dikke boeken te lezen. Ik kon geen verhalenbundel meer zíén. Maar de liefde bleek sterk en er verschenen zulke fijne nieuwe bundels dat mijn voornemen niet lang standhield. En toen was daar ook nog eens Handleiding voor poetsvrouwen van Lucia Berlin. Waarom had ik nog nooit van Lucia Berlin gehoord?! Berlin heeft een bijna achteloze, terloopse stijl waardoor het lijkt of je met een vriendin zit te praten. Haar verhalen over de rafelranden van de maatschappij zijn gehuld in empathie, die ervoor zorgt dat ze draaglijk zijn, maar ook des te harder binnenkomen. En voor iedereen die beweert dat verhalenbundels niet verkopen: zet een klant op een stoel, druk hem het boek van Berlin in handen, opengeslagen bij het voorwoord van Maartje Wortel en zeg: ‘Lees dit maar even.’ Verkoop gegarandeerd.

- edith vroon (linnaeus boekhandel amsterdam)