Kleine meisjes rennen op een ochtend ontsteld onze kamer binnen: ‘Mama, de zee!?!’
Dat is wat ik probeer, mailde ik Sabine van Boekblad, toen ik weer achter de deadline aanhinkte (wetende dat die ruim gesteld en dus rekbaar was).
Het is niet de eerste zon en ook niet de laatste, maar het voelt wel zo. Op mijn favoriete plek – het balkon aan de straatkant, maar uit het zicht van passanten – waan ik me in Nice of Marrakech en geniet ik verdoken maar in de zon van het gewriemel op het plein voor de deur. Manuscript op schoot, kinderen met kameraadjes ergens in huis druk in de weer, man op studiereis. Ik hou van achterafjes. Sinds ik er ooit een weddenschap mee won weet ik zeker dat ook het woord bestaat, het gevoel kende ik al langer.
Toegegeven, het is een debiel huppeltje waarmee ik tegenwoordig onze keuken betreed. Oud huis, plankenvloer, evenveel kieren als charme.
Kleine meisjes rennen op een ochtend ontsteld onze kamer binnen: ‘Mama, de zee!?!’
