‘Hè, lekker hoor, deze tijd. Geen toeristen meer. Het is dorp is weer van ons,’ vertelde een klant laatst tegen een andere vrouw.
Zowel die andere vrouw als ik beaamden dat gretig.
Nog voordat de klant de winkel had verlaten, klonk er vanaf de ingang:’ Habe Sie die Bildzeitung?’ Klant keek verrast om en moest lachen.
Nee, nog niet helemaal dus. Het dorp is bíjna weer van ons. Nog even volhouden.
‘Hè, lekker hoor, deze tijd. Geen toeristen meer. Het is dorp is weer van ons,’ vertelde een klant laatst tegen een andere vrouw. Zowel die andere vrouw als ik beaamden dat gretig. Nog voordat de klant de winkel had verlaten, klonk er vanaf de ingang:’ Habe Sie die Bildzeitung?’ Klant keek verrast om en moest lachen. Nee, nog niet helemaal dus. Het dorp is bíjna weer van ons. Nog even volhouden.
16 maart 2010 - Vandaag werd ik door een blog van een mede-twitteraar even een flink eind teruggeworpen in de tijd. Mijn tijd welteverstaan. De tweede helft van de jaren ’80. Als meisje van 14, uiteraard nog schoolgaand, ging ik werken in een platenzaak. Tja, zo noemde je dat toen nog. Grote lp’s in nog grotere vierkante hoezen vulden rijen met bakken op smalle pootjes. De toonbank was eigenlijk een bar met een aantal koptelefoontjes bengelend aan een standaardje. In de bar van die kleine controlepanelen erin verwerkt zodat de klant zelf zijn volume kon regelen. Een paar asbakken erop want roken deed iedereen toen nog overal. En als de klant wat nummertjes wilde beluisteren, kregen ze er koffie bij. Achter de toonbank een aantal richeltjes van hout waarop alle Top 40 singeltjes stonden. En iedere week kwamen de 'disc jockeys' van de plaatselijke wijkverenigingen een stapel van die singels halen voor de zaterdagavonddisco want die werden toen nog druk bezocht. Op de bar werd een stapel van de Top 40 lijsten gelegd en klanten keken dan op die lijst en zochten zo hun nieuwe aanwinsten uit. In de winkel klonken de laatste hits vanaf de pick-up die in een hoek stond. Het toen nieuwste album van U2 - The Joshua Tree kwam binnen en er stonden rijen mensen voor de winkeldeur. Het was een feestje terwijl Where the streets have no name door de speakers schalde.
17 februari 2010 - In eerste instantie doen we als detailhandelaars zo vriendelijk en opmerkzaam naar onze bezoekers toe om zo aardig en attent als mogelijk te zijn. Toch?In tweede instantie doen wij ook zo vriendelijk en opmerkzaam vanwege de vorm van diefstalpreventie, zo van: ‘Hallo!’ (U-bent-gesignaleerd-in-onze-winkel-en-bent-dus-niet-meer anoniem-en-weet-dus-dat-we-u-in-de-gaten-houden-totdat-u-onze-winkel-verlaat.) Toch? Ongeacht of het kopers, typische kijkers, dorpelingen of ‘buitenlanders’ zijn. Vriendelijk zijn we tegen iedereen. Ook al zijn ze dat niet tegen ons, wij zijn het wel tegen hen. Wij gegoeiedoeiedaggen tegen iedereen.
2 februari 2010 - Sinds een week heb ik ook het Twitteren ontdekt.Ik was inmiddels zo nieuwsgierig geworden na al die opmerkingen over dat getwitter dat ik zelf ook maar op onderzoek ben uitgegaan.Aangemeld, profieltje aangemaakt en dan.... Mensen volgen.
