_1.png "Verstoppen")
Op de dag voor de presentatie van De huisvriend deed ik voor het eerst een interview met een krant. Hoewel we hadden afgesproken in de Haarlemse Jopenkerk, zorgde ik ervoor dat ik alleen mineraalwater dronk tijdens het gesprek.
Goed, dan heb je dus twee jaar in een kamer gezeten, je hebt geschaafd en gebeiteld, geschrapt en gevloekt en dan is je boek af. En dan komt de dag dat je het in je handen houdt.
De huisvriend is geschreven in de avonden. Overdag werk ik fulltime bij H. de Vries Boeken in Haarlem. Die twee zaken heb ik eigenlijk altijd los van elkaar gezien. Ik liep niet overdag rond tussen de boekenkasten met het idee: straks sta ik hier ook. Ik herhaalde niet binnensmonds ‘binnenkort, binnenkort’ als een krampachtig mantra. Dat zou op de lange duur denk ik zeer ontmoedigend hebben gewerkt.
De fysieke omstandigheden zijn redelijk eenvoudig samen te vatten. Ik schrijf in mijn schrijfkamer (vanaf nu en later aangeduid als mijn ‘hok’). Met de deur dicht. Met de verduistering omlaag. In stilte. Eerste versie met de hand, met balpen of vulpen, in schrift of (in het geval van het nieuwe project) een mooie gebonden dummy.
